Soms is een schrijver als een tuinier, tevreden zorgend voor zijn familie in de tuin, de cipres, de euphorbia, de rode en de roze hibiscus, de paarse bougainvillea, al die verschillende planten die zich daar gedurende de jaren geworteld hebben.
De herinnering kun je je vervolgens voorstellen als zo'n typische tuin in het zuiden : bezocht door schuwe dieren, met stenen en onkruid doortrokken en door uitdroging bedreigd. Maar dan : een druppel water, het juiste woord en zij bloeit weer als nooit tevoren.
Ik heb er geen, beweert Cees Nooteboom graag, als het om zijn herinnering gaat. Het volgende moment zie je hem weer wieden, harken, begieten, verzorgen, ongedierte bestrijden en hoor je hem zeggen dat wie geen verleden heeft 'een verleden zou moeten verzinnen om er een te hebben'. Rode regen toont Nooteboom aan het werk in de tuin van zijn herinnering.
Présentation de l'éditeur